گردش علمی از ایده تا عمل

اوایل قرن نوزدهم (حدود 1806) مدرسه هنرهای زیبای (ecole des beaux arts) پاریس، جایگزین کلیه آکادمی های هنر و معماری فرانسة آن زمان شد. یک قرن بعد (حدود 1919)، «والتر گروپیوس» مدرسه باهاوس (bauhaus) را تأسیس نمود. این روزها، دو قرن پس از راه اندازی مدرسه هنرهای زیبای پاریس، آموزش معماری همچنان سرگرم تجربه در حوزه های مختلف است. در ایران، پرداختن به آموزش معماری با اعمال سلیقه ها، تجربه های شخصی و سطحی نگری ناشی از عدم ارتباط با جهان خارج از دانشکده های معماری، از معقولات فراتر رفته و به قلمرویی اسطوره ای، سرریز از عدم قطعیت رسیده است. نوشتن مقالات بررسی تجارب طرح های معماری و برگزاری همایش های اول، دوم و سوم آموزش نیز نتوانست محرک مناسبی برای این کهنه میراث فرانسوی باشد؛ میراثی که صاحبان اصلی اش هم آن را کنار نهاده اند. این نوشته در صدد است از طریق بازبینی در تعاریف تعلیم و تربیت و یادگیری، الگوی ابتکاری آموزشی با نام «آموزش مبتنی بر کشف» را معرفی و ساز و کار مناسب برای تبدیل این ایده را به یک الگو بارنمایی کند.